Haydutlarım Bir Kelebeğin Önünde Diz Çöker

insanın gönül işleri bir kere kırık gidince bir daha düzelmezmiş. sanki bir cadı seni lanetliyor, sonra da orosbu karı gibi kahkaha atıyor. buradaki orosbu karı kelimelerine dikkat! bunlar tamamen karakter orosbuluğu. yani böyle... bilmiyorum bende... insanların hepsi birbirinin arkasından konuşup yüzüne gülüyor. eşek kadar oldum hâlâ bu iki yüzlülüğe dayanamıyorum. kimse kimseyi beğenmiyor. insanlar birbirlerini aptal ilkokul çocukları gibi eleştiriyor. mübarek sanki kendi abide! zaten ankaraya gittiğim zaman seyretmeyi en çok istediğim oyun antebe geldi, antebe gelince ankaraya gitti. bu nasıl iş be! bir öğrencim var beni hiç sevmiyor. ne desem muhalefet. oy bazen pencereden aşağı atmak istiyorum ama nirvanaya ulaşmak kolay değil . derin bir nefes alıp kendimi sakinleştiriyorum. beni sevmeyen ve benden nefret eden ne çok insan varmış benim etrafımda. çok şaşırdım yahu! halbuki ben kimseye dokunmam. kendi halinde garip bir insanım. gerçekten öyle miyim acaba? tabii bu durumu bir de karşımdaki insanlara sormak gerek. amaann boktan boktan işler ama yinede güzel şeyler olabiliyor. çok şükür benim başıma aylardır gelmedi ama olabiliyor heralde...