26 Ocak 2013 Cumartesi

bazan bir adam sizi alt üst etmişken başka bir adamın tebessümüyle kendinize geliyorsunuz ya işte o hallere çok gülüyorum. tamam, hüzünleniyorum da... ama ne hikmetse daha çok gülüyorum.güzel cümleler duymak istediğim zaman daha çok gülüyorum. güzel cümleler kurup beni mutlu ediyorlar. tıpkı bu gece de olduğu gibi. Evet dedim adama evet, kafam güzel! kafam kadar güzel olmazsın. sakın kafam kadar güzel olmaya çalışma, seni de yakarım kafamı da yakarım. güldü. sadece güldü. öyle sıcak öyle samimi bir gülümsemesi vardı ki.o halime aldırış bile etmedi. " sen güzelsin anladım. hadi seni eve bırakayım." dedi.sonra yine güldü.sonra bende güldüm. karşılıklı deliler gibi güldük.yürüyemedim sallandım. koluna girdim. bir anda bir insanın tebessümüne, sıcaklığına hasret kaldığımı anladım. daha çok gülmeye başladım.ben ne zaman bu kadar yalnız kaldım? ne zamandan beri bu bozkırın içinde bir tebessüme hasretim?

2 yorum:

ali@ dedi ki...

İncelikli bir yazı. "Ben ne zaman bu kadar yalnız kaldım?"dan müstakil bir öykü çıkar.

Kolaylıklar...

kaldırımçocukları dedi ki...

Haklisiniz çikar. Ama son zamanlarda okumaya bile zar zor firsat buluyorum. Bilirsiniz insan okumadan yazamiyor :-)