7 Aralık 2009 Pazartesi

Zorunlusun, Zorunluyum, Zorunluyuz...

Giriş cümlesini toparlayamadım şimdi. Her yazının bir girişi olmalı mıydı? Elbette bu zorunlu bir şeydi. Oldum olası sevmem zorunlu etiketi altında yapılan işleri. Yıllarca tek kitap bitiremeyişimin sebebi de zorunluluk oldu. Bu zorunluluklar yüzünden okula gitmekten, erken kalkmaktan, meyve yemekten, spor yapmaktan... nefret ettim. Yıllardır yapma denen şeyleri inadına yaptım. Salak saçma konular çıkarıp bunun üzerine kompozisyon yazın denen ödevlerde asla başarılı olamadım. Zorunlu olduğum için asla resimden ve beden dersinden yüksek not alamadım. Asla flüt çalamadım. Zorunluyduk yapmak zorundaydık. Zorunlusun bu sunumu sen yapacaksın dedikleri zaman, eşşek kadar bi hatun olmuştum ama tuvaletin penceresinden kaçtım. Kendimi caddeye attığım zaman içimdeki heyecanı ve sevinci size anlatamam. Bir an sandim ki kırk yıllık mahkumum ve yıllar yılı süren bir çaba sonucu kaçmayı başarabilmişim. Eğer sen yapacaksın yerine yapmak ister misin deselerdi durum kesin tam tersi olurdu. İkinci hafta kaçamayıp sahneye apar topar çıktıntan sonra yaptığım konuşmayla beşyüz kişiyi zırıl zırıl ağlatmıştım. Sadece istediğim için çıkmıştım o sahneye. İnsanların gözlerinin içine bakarken, ne hissettiklerini düşünürken dudaklarım otomata bağlanmış gibi kıpırdıyordu. Ne söylediğimi, ne anlattığımı ve neden o koca sahnede olduğumu unutmuş gibiydim. Hatırladığım tek şey o insanlar benim gözlerimin içine içine bakarken ara sıra kendime " zorunlu değilsin, kendi iradenle çıktın " dememdi. Ve ben dakikalar sonra sahneden indiğimde boynuma atlayan bir kaç kişiyi hatırlıyorum. Sanırım yaşadığım anları unuturken birinci sıraya hep zorunlu olmadan yaptıklarım geliyor. Zorunlu olarak yapmam gereken ve beni çekilmez bi insan kılan hiç bir görüntüyü unutamıyorum. Din hocasını da bu yüzden asla sevemedim. Zorunluyduk ezberlemek zorundaydık. Ve ben hiç birini ezberlemedim. Doğal olarak kırıkların içine birde din dersi eklendi... Yağmurda yürüyemezdik her bi yanımız çamur olurdu. En çok yağmurda yürümeyi sevdim. Akşamları dışarıya yalnız çıkamazdın laf atan olurdu. Her gece gizli gizli sokaklara attım kendimi. Şimdi şu ayazda otururken, rüzgar uğuldayıp son yaprakları savururken bu dünyanın hangi zorunluluk yüzünden döndüğünü düşünüyorum. Şu karşıdan karşıya geçebilmek için kendini arabaların önüne atan adam hangi zorunlulukla canını tehlikeye atıyor acaba? Hızla giden arabaların arasında hatalı sollama yapıp ani bi frenle canını zor kurtaran sarışın yosma hangi zorunlulukla yaşamla ölüm arasındaki çizgiyi görmüyor acaba? hangi zorunlulukla bu dünya böylesine çekilmez ve ölüm denen şey böylesine çekici gelebiliyor acaba? Hayatım zorunlu olarak bitmeden kendi seçimim ve irademle son noktayı koyma arzusuyla doluyor her geçen gün içim... Hayatlarını kendi iradeleriyle sonlandıran insanlara zorunlu olmadan saygı duyuyorum...

5 yorum:

sidik yarıştıran kaplumbağa dedi ki...

çok güzel anlatmışsın olayı. Bende senin gibiyim, birşey zorlandımı şalterlerim atıyor yapacağım varsa da yapmıyorum. İyi mi kötü mü tartışılır tabi, bazen çok huysuz olmamıza yol açıyor :)

Aydan Atlayan Kedi dedi ki...

Ne güzel yazmışsın ne güzel. dün "zorunlulukların" eğitimde yapılan en büyük hata olduğunu düşünüyordum. Ne üzerine düşündüğümü anımsamıyorum belki bir haber belki de birinin anlattığı bir şey üzerineydi. Aslında eğitimdeki başarısızlığın temel sebebi bu bence; hep zorunluluklar üzerine kurulu. İnsan bünyesi zaten zorunluluklardan kaçarken bir de tam her şeye isyan çağında olan çocukların bu tür bir eğitimden bir şeyler öğrenmesini beklemek ne kadar mantıklıdır ki?

Ova (Excuse My Reading) dedi ki...

intihara inanmıyorum ama bir karizma var!
(:

ali@ dedi ki...

Zorunlu olarak uyarıyorum: Yazının özellikle son satırları "tedirginlik verici". Güzel kardeşim sen dünyaya lazımsın. Nereden bulursunuz böyle fikirleri, bilmem ki!

Diğer söylediklerinin pek çoğuna katılıyorum ama ah şu son kısım olmasaydı.

kaldırımçocukları dedi ki...

sidik yarıştıran kaplumbağa: benimki sanki bazan değil her zaman huysuzluğa neden oluyor :) aman onlarda neyi nasıl isteyceklerini bilsinler canım :P

Aydan Atlayan Kedi: her şey iç içe geçmiş halkalar gibi. Okul kitaplarından yada okul sıralarında hiç bir şey öğrenemediğimi fark ettikten sonra bir şeyler öğrendim. Elbette herkes aynı durumda yada konumda olacak diye bir kaide yok ama bu sistemin temeli sağlam değil. Sistem içindeki kendini bilmez ve kendilerine öğretmen sıfatını yapıştırabilen insanlarda cabası...


Merope: ben inanıyorum. sanırım bu yüzden karizması gözümde artıyor :)

ali@: onlar tamamen trans modundayken yazılmış şeylerdi :P yok zaten intihar edecekte değilim :) sanırım bu benim kendimi rahatlatma,kandırma yöntemim. bu düşünce beni her zaman rahatlatıyor. bi nevi her şeyin kendi elimde olduğumu telkin ederken işe yarıyor