Kelebek

Siyah beyaz bir kelebek uçtu. Kızın eline kondu. Aslında siyah beyaz değildi, yedi renkliydi. Yedi rengini gizleyen siyah beyaz görünüşüydü. Renkler... Renkler... Onlar bildiğimiz renkler değildi. Ne kızın saçları gibi sarı, nede pabuçları gibi kırmızı renklerdi bunlar, gözleri gibi mavide değildi. Hayatta hep varolan fakat insaların pek aldırmadığı renkleri taşıyordu kelebek. Bir sonbaharın rengini, huzuru. Bir ilkbaharın rengini, sevinci. Yağmurlu bir günün rengini, hüznü. Leylak ağacı altında bir yaz gününün rengini, bardaktaki çayın sıcak rengini. Miyavlayan kedinin aç karnının rengini. Belki yedi değil yedibin rengi vardı küçük kelebeğin, belki yetmişbin. İnsan ne kadar çok duygu yaşıyorsa işte o kadar rengi vardı kelebeğin. Kelebek insana istediği duyguyu veremezdi -bunu yapabilseydi herkesi mutlu ederdi.-
Kelebek kızın beyaz elinde durmuş ona bakıyordu, hangi duyguyu seçeceğini merak ediyordu. Kız gülümsedi ve kanadına hafifçe üfledi, " gidip başkalarınıda mutlu etmeli" diye düşündü. Kızın ne demek istediğini anladı ve uçtu.
Bir adamın eline kondu, adama baktı, acaba ne düşünüyordu?
Adam kelebeği öylesine süzdü,
"Ah! Kelebekler daha uzun yaşasaydınız ne güzel olurdu... İnsan hayatıda böyle işte" dedi. Kızın aksine adam hüzünlenmişti. Kelebek adama baktı,
"Keşke ömrüm gerçekten kısa olsaydı, seni hiç görmezdim" dedi, uçtu. Ama adam onu duymadı. Konmak için başkasını bulmalıydı.
Küçük yeşil gözlü bir oğlan çocuğunun, küçük pembe parmağına kondu. Çocuk ilk kez bir kelebeğe bu kadar yakından bakıyordu. Kelebek çocuğun yeşil gözlerinin rengini aldı, ve kalbi çocuğun kalbinden daha hızlı çarpıyordu. Çocuk annesine dönüp " KELEBEK" diye bağırdı, işte bu heyecandı. Kelebek hemen oracıktan iyi dileklerde bulunup uzaklaştı.
Bu kelebeğin ömrü ne çok kısaydı, ne çok uzun. Dünya kurulduğu günden son bulacağı güne kadar mutlu edecek insanlar bulup onları mutlu etmeliydi.
Küçük bir çocuğun burnunun ucuna kadar gidip, onun yepyeni bir rengi keşfetmesine yardım etmeliydi.
Kelebek yalnız mıydı?
Hayır, ondan yedi tane vardı, yada yedibin belkide yetmişbin. Ama yalnız değildi