Çıplakları Giydirmek

Ersilia; Bir rüya anlattındı bana... Bilmem... Güzel şeylerdi onlar. Ve buraya tamir için geldin. Tıpkı onun tamir için inkar ettiği gibi. Yalvarırım öyle yapma! Mesele şu ki hepiniz şanınıza layık olmaya çalışıyorsunuz. Şey, şey... Şey olduğunuz ölçüde (iğrenç olduğunuz ölçüde demek ister ama bu onda tiksinti ve öylesine bir acıma uyandırır ki, söylemeye bir türlü dili varmaz)... Güzel olmak istediğiniz ölçüde. Evet arkamıza yol yönteme uygun bir elbise giymek. Karşına çıkacak hiç bir elbisem kalmamıştı. Ama öğrendim ki sende... O güzelim bahriyeli üniformanı arkandan çıkarıp atmışsın. O zaman kendimi sokakta yapa yalnız buldum... Ve evet dedim, Üstüme bir avuç çamur daha atayım da, temiz yanım kalmasın. Allah'ım ne iğrenç, ne tiksinme idi o! O zaman... İşte o zaman kendime ölüm için olsun yolunca yöntemince bir elbise yapmak istedim. Niçin yalan söylemişim, görüyor musun? Yemin ederim, sırf bunun için! Artık arkama giyip kendimi gösterecek hayat için asla bir tek elbisem olmamıştı ki bir sürü köpek tarafından parçalanmasın... Bir sürü köpek ki geçtiğim her sokakta daima üstüme saldırmıştı. En bayağı, en alçakça pisliklerle kirlenmesin bende kendimi ölüm için, güzel, en güzel bir elbise bana orada, bir rüya gibi gelen ama tıpkı öbürleri gibi hemen parça parça edilen bir nişan elbisesi yapmak istedim. Ama içinde ölmek için bir elbise idi bu. İnsanların bir parça merhametine sığınarak ölmek için sadece. Ama ne gezer! Ben bu elbisedende yoksun kaldım! Onuda yırttılar, paramparça ettiler çıplak ölmeliydim! Alçaltılmış, aşağılanmış olarak, çırılçıplak! Memnun oldunuz mu? Haydi şimdi gidin, gidin gidin artık. Bırakında sessiz, çıplak öleyim. Gidin. Kimseyi görmek, kimseyi işitmek istemiyorum demeye hakkım vardır sanırım, öyle değil mi? Haydi gidin, gidin de sen karına sende nişanlına bu ölü arkasına giymedi, deyin.
Çıplak öldü...