Med-Cezir

En büyük korkumdu benliğimi yitirmek, en büyük korkumdu kabuslarım, karabasanlarım. Benliğimi yitirmemek, insanlığımdan ödün vermemek için düşündüm gecelerce... Konuştum, aynı kaderi paylaştığım insanlarla. Betimlemelerim, tasvirlerim ve mısralarıma hapsettiğim duygularımda hep aynı şeyleri yansıtır bu yüzden. Belkide bunun içindir gördüğüm en küçük umut ışıklarına sarılışım tüm gücümle. Parlayıp sönen o ışıkları bakii kılmak için çabaladım. Ama hiç birşey sonsuz değildi. Parladı söndü sayısız umut med cezirlerimin arasında. Hesaplayamıyorum karanlıklarım mı ağır basar, umutlarım mı? İkisini kefelere koyup tartmak isterken, düşünüyorum peki insanlığımı kaybettiğim zamanlar? İşte bu noktada cümleler kilitleniyor bir bir... Karanlıklar içinden sıyrılıp çıktığım umut ışıklarına sarıldığım anları düşünüyorum cümlelerimin kilitlendiği anlarda. İşte o zamanlar da en büyük hazzımdı istasyon caddesinde yürümek, birde bir tepe vardı bu şehire kuşbakışı bakabildiğim. Gün batımlarında evleri turuncuya boyayıp, tüm sefaletleri silmek istercesine batan güneş. Oradan o güzellikleri seyrettikten sonra dar bir sokağa geçer isimlerini bilmediğim ağaçların altında yürürken ayak seslerimi dinlerdim. Ve sevgili med cezirlerim... Gün batımları ve güzel baharlardan sonra sönerdi umut; karanlık, basık, küf kokan yalnızlıklarım arasında